Niby zapowiadał się taki sobie zwyczajny Robin Hood (oczywiście w nowym wcieleniu) a tym czasem pełna niespodzianka – szczególnie po stronie reżysera który nie mógł się pogodzić, że to nie on reżyserował inne produkcje typu Igrzyska Śmierci, Helikopter w ogniu czy też coś w stylu agenta Jej Królewskiej Mości. Znalazłoby się również miejsce dla naszego rodzimego Vici. Mamy tu wszystko ładnie razem wymieszane.
Data wydarzeń nie została wprost określona, jednak fakt, że mowa jest o krucjatach pozwala na umiejscowienie fabuły w czasie. Cóż jednak z tego skoro niektóre postacie mają na sobie ubranie z dzisiejszych czasów. Najbardziej bawi jednak widok rycerzy. Nie zobaczymy więc klasycznych śmiałków okutych w blachę tylko amerykański oddział specjalny. Kolor munduru, jego wygląd, sposób poruszania się nie pozostawia żadnych złudzeń. Nawet walka bardziej przypomina akcję z użyciem broni palnej niż strzały z łuku. Zapomniałbym o scenach pościgu. Właściwie to nie wiem z jakich powodów zrezygnowaliśmy z koni i powozów. W tym filmie są lepsze niż samochody Jamesa Bonda.
Kolejna rzecz. Arab który przybywa do Anglii aby walczyć z tymi którzy wywołali wojnę. Być może się mylę, ale jakoś trudno mi sobie wyobrazić, aby taki wojownik, w dodatku czarny nie tylko znał angielski ale niepostrzeżenie przedostał się na statek i czekał kilka miesięcy w ukryciu aż dopłynie do wysp brytyjskich. Może się mylę ale w tamtych czasach czarny na wyspach powinien budzić pewne zaciekawienie.
Nie wdając się w szczegóły różnych pojawiających się w filmie absurdów odnotować należy scenę, w której zakochany Robin chciał podarować Marion klucze do zamku. W sumie kiepski to był zamek. W filmie Robin Hood faceci w rajtuzach Szeryf Rottingham miał bramę w zamku zamykaną na pilota.

Podsumowując nie jest to film, jakiego się spodziewał lub do którego chciałbym wrócić, chociażby jako parodii.